Activisme. Waar ik lange tijd gehamerd op het doorzien van maatschappelijke structuren in plaats van alles op het persoonlijke level te willen bespreken, begin ik me af te vragen of het maatschappelijke en het persoonlijke niet meer door elkaar lopen dan ik inzag.
Nadat mijn laatste relatie verbroken werd verloor ik naast de liefde tussen ons (als die er al was maar dat is weer een ander verhaal) een toekomst die er nooit zou zijn, my mind en een aantal vrienden. Nu is het zo dat eigenlijk iedereen met wie ik omga in het, zoals de Correspondent dat kennelijk tegenwoordig noemt, extreemlinkse kamp zit. Hoe kan het dan dat misogynie, anti-Zwart racisme en ableism klaarblijkelijk redenen zijn om gewoon maar te besluiten dat iemand (lees: ik) niet meer bestaat?
Om maar met de deur in huis te vallen ik heb zoveel psychische labels dat ik eerlijk gezegd ook niet precies meer wat hoe het nou zit. Ik ben er in ieder geval zelf van overtuigd dat op zijn minst extreme verlatingsangst en depressie zeker weten juist zijn. Mijn verlatingsangst kenmerkt zich overigens op soms voor mijzelf bizarre manieren, ik kan iemand wegduwen bij wie ik eigenlijk wel wil zijn maar kennelijk kan ik ook gaan kruipen als een soort submissive vrouwtje die alles wat haar partner zegt goedpraat. Toen mijn laatste partner tegen me zei dat ik niet mocht praten over mijn gevoelens over mijn uiterlijk (want je weet, het leven als Zwarte , dikke vrouw is een aanschakeling van mensen en maatschappij die je laten weten dat je subhuman bent) want dat was was , en ik quote, ” geforceerd”. De persoon stond wel lekker te demonstreren tegen seksisme, racisme en weet ik niet wat allemaal, maar toen ik daar dan gewoon zo daadwerkelijk stond te bestaan ging dat natuurlijk allemaal echt veel en veel te ver. Het vreemde is dat ik verstandelijk nu wel besef dat dat echt niet OK is, maar dat ik toen ‘sorry’ zei en me schaamde dat ik het opgebracht had en voelde alsof ik hen had opgezadeld met ‘mijn issues’ en dat dat ‘unfair’ van me was geweest om dat te doen. Ik heb thuis een potje zitten janken om mijn eigen ‘gemeenheid’ en besloot dat ik het er beter niet meer over kan hebben omdat dat lullig was. Uiteraard heb ik me ook afgevraagd of ik niet al gewoon dankbaar moest zijn dat iemand me wilde. Ik schrijf dit op en ik zie de kronkels, en toch voelt het ergens nog steeds zo. Mijn moeder (die niet extreemlinks is, helaas) zei dat ze me niet terug herkende en zich zorgen maakte dat ik een soort van weerloos iemand werd die maar een beetje de grillen van haar partner allemaal ok vond en zichzelf de schuld gaf de hele tijd. Ze vroeg zich af waar Ramona gebleven was, de opstandige dochter die altijd liep te bleren over maatschappelijk onrecht en die niet over zich heen liet lopen. Geen idee. Ik weet nog steeds niet of ik me nou abusive heb laten behandelen of dat ik abusive was door dat begrip te vragen.
Als het om romantische relaties gaat, bak ik er sowieso niet veel van. Het afzeggen van afspraken en dan doen alsof ik lullig was omdat ik zei “huh maar we hadden toch afgesproken”? Was mijn schuld. En ik weet ergens dat het niet klopt, en nog steeds denk ik, ja misschien had ik daar minder moeilijk over moeten doen en gewoon moeten zeggen ‘ok is goed’. Misschien had ik niet moeten zeggen dat ik verliefd was? Misschien had ik niet moeten vragen of mijn partner op mijn verjaardag wilde komen? Misschien was het gewoon ok dat toen het uitging er gezegd werd dat er ‘geen contact meer zou zijn want dat was beter voor mij’ en toen ik een week later toch eigenlijk wel wilde hoe of wat er geinsinueerd werd dat ik grenzen overtrad want er was toch gezegd dat die persoon ‘tijd nodig had’ ? Ik weet dat het niet klopt, ik weet dat dat verdraaien van gebeurtenissen om jezelf vrij te pleiten een raar ding is wat overigens nogal patriarchaal is, en toch denk ik dat ik het dan over mezelf afroep of iets. Dat ik zo’n onaardig en gemeen iemand ben, dat het logisch is dat mensen me zo behandelen en dat ik omdat ik het toesta zelf schuldig ben daaraan. En dat ik gewoon nu iemand die helemaal perfect en lief is afschilder als een patriarchale oetlul terwijl die persoon dat niet verdient. Tegelijkertijd vind ik hem ook een patriarchale oetlul. En dit heen en weer gaan, gaat dag in, dag uit, door en door en door. Van boos zijn naar verdrietig, naar huilbuien die alleen ophouden door medicatie te slikken (iets wat ik mezelf beloofd had nooit meer te hoeven doen) naar weer boos zijn dan even een betere dag met alleen maar wat suicidale gedachtes en dan weer instorten en van voorafaan beginnen.
Een jaar of 8 geleden was ik ook ingestort, ik durf wel te zeggen erger als mijn recente complete melt down. Ook toen kreeg ik te horen van mensen dat het ‘te heftig was’ en 1 vriendin vertelde me dat ze graag weer met me wilde praten als ik ‘weer gewoon normaal deed’. Ik ben volgens mij nooit meer ‘normaal’ geworden. Het is alsof er toen een soort van beerput aan shit bovengekomen is die nooit meer onder de deksel is gegaan waar ik het altijd gepropt had. En ik lijk niet meer terug te kunnen, hoezeer ik daar ook naar verlang. En bij deze laatste instorting ben ik wederom vrienden verloren. En vreemd genoeg is er dan ook iemand met wie ik eigenlijk een oud conflict had die belde en zei ” Ik kan nu komen, ik ben er nu voor je, je bent goed zoals je bent en ons conflict doesn’t define you nor our friendship”. Ik zal niet doen alsof alles tussen ons geheel koek en ei is (ik hoop het, maar ik kan dat nooit zo goed inschatten) maar ik ben ontzettend dankbaar.
Zoveel gedachtes en gevoelens. Het gevoel ‘gewoon’ te kunnen leven zonder bij ieder persoon bang te zijn dat ze je eigenlijk haten of zo lelijk vinden dat ze gewoon niet met je willen praten. Continu in je achterhoofd allerlei suicidale gedachtes hebben en weten dat je er niet over kan praten want anders is het ‘moeilijk’ voor je vrienden en de hulpverleners vragen het wel maar als je erover praat dan is het kennelijk wel ok en moet je maar thuis even kijken hoe je het redt met een lekkere warme thee en een goed boek (serieus advies van de crisisdienst dit trouwens). Hele gesprekken met mensen over hun grenzen heb ik kennelijk gehad. Ik was zo hysterisch twee weken lang dat ik me letterlijk een minuut of 30 van die gehele periode kan heugen. Maar kennelijk (zo heb ik me laten vertellen) heb ik hele goede gesprekken gehad over hoe ik minder hysterisch moest zijn. Ik weet ook niet zo goed wat ik daarmee moet, of hoe ik daar dan iets van moet vinden?
Wat ik wel weet is dat ik gelukkig een paar goede vrienden heb, die voor me klaarstaan (en ik hoop dat zij weten dat ik ook voor hen klaarsta) en van me houden. En dat de mensen die besloten hebben dat ableism theoretisch gezien wel een issue is maar zodra iemand daadwerkelijk instort en professionele hulp nodig heeft ervandoor gaan misschien eigenlijk ook wel onderdeel zijn van het probleem? Theoretisch maatschappelijke structuren doorzien betekent niet zoveel als je als het recht voor je porem gebeurt je de andere kant oploopt. Een stuk neertikken over hoe kut seksisme/racisme/queer antagonism is en dan iemand die dealt met die dingen gewoon negeren, ik weet niet. Wat betekent dat? Is practice what you preach nog steeds een ding? Of is dat dan lullig om dat te verwachten? Verwacht ik teveel van andere mensen? Verwacht ik een begrip wat niet te geven valt? Geef ik zelf niet genoeg aan de mensen die het lastig vinden om er voor mij te zijn? Ben ik egoistisch? Ben ik zelf het probleem door er niet voor anderen te zijn in tijden waarin ik instort? Ben ik degene die wel leuk staat te demonstreren maar dan in haar eigen leven alles zo verpest en verneuk dat het niet heel vreemd is dat mensen ongeveer 0 zin hebben om met me om te gaan? Ben ik onderdeel van het probleem?
Dis/content 