Consent

Er is mij seksueel onrecht aangedaan.
Zo lang, nog steeds, durf ik het niet hardop te zeggen. Ben ik bang dat wat mij overkomen is ‘niet erg genoeg’ was, en dat ik er helemaal niet zo mee ‘mag’ zitten. Hoor ik nog steeds de fatphobic maatschappij die zegt dat ik sowieso maar blij moet zijn dat iemand seks met me wil, dus kan ik dan echt spreken van grensoverschrijdend gedrag? Ik merk dat ik bijna dagelijks in mijn hoofd die stem hoor die het heeft over hoe emotioneel ik wel niet ben. En toch is het gebeurd. Nog lang niet ben ik er, nog lang niet.

Ik ontmoette een leuke man via Tinder. Het was heel grappig om iemand via Tinder te ontmoeten met soortgelijke politics, met wie ik leuk kon praten daarover, ook gewoon lol hebben en goede seks. Ik ben zelf niet heel erg van het contact per se onderhouden door Tinder omdat ik gewoon weet hoe dat gaat en ik geen zin heb om emotional labour te gaan doen voor een ander en zelf als persoon niet te bestaan. Hij gaf aan dat hij wel meer wilde dan alleen maar seks klaar. Ik dacht erover na en besloot dat ik het allicht kon gebeuren (uiteraard gebeurde precies waarom ik dit dus niet doe).

Hij appte op een dag dat hij zich rot voelde door dingen op werk onder andere, en of hij die avond langs kon komen. Ik gaf aan dat dat goed was. We hebben gepraat, gegeten samen, en het leek prima te gaan.

Tijdens een consensual vrijpartij lag ik op mijn buik. Opeens kreeg ik een nekklem. Ik kon niet ademen en hoorde iets kraken in mijn keel. Ik raakte totaal in paniek en merkte dat ik meteen dacht “ wat gebeurt er als die druk weggaat, stort mijn nek dan gewoon in omdat er iets gebroken is”. Ik begon mezelf los te worstelen en hysterisch te huilen. Hij liet los. Zijn penis nog steeds in me, ik huilend. Ik bleef hopen dat hij snel uit me zou gaan. Dat gebeurde niet. Hij zei “hey je moest huilen”. Ik zei “ja”. Zijn penis nog steeds in mij. Ongemakkelijk lagen we daar, en daarna maakte hij het het ‘af’. Daarna zei hij iets over dat hij bij zijn vechtsport ook die move vaak deed.

Toen hij naar huis ging wist ik niet wat ik ermee moest. Ik moest echt nog nadenken over wat er gebeurd was en waarom ik me van binnen zo rot voelde. We hadden die avond afgesproken. Ik vroeg hoe laat hij zou komen. Hij deelde mee dat dat niet meer door ging want hij was nu toch al geweest. Dit is de laatste keer dat ik hem gezien heb.

Het meest schaam ik me, voor mezelf nog, dat ik het tegen niemand echt durfde te vertellen. Dat ik wel heel creatief omgegaan was met de waarheid naar mijn vrienden toe, waardoor ik niet meer ‘terug’ kon. Tenslotte was hij de hoogopgeleide, socially conventionally attractive , slank en gespierde witte man. En dan kwam ik dik en zwart en recentelijk baanloos aanrollen. Ik zat thuis, overstuur. Ik wist niet wat te doen en merkte dat ik een echt gesprek erover wilde. Ik wist ook niet tot wanneer hij nou eigenlijk op die conferentie was. Daarom besloot ik om thuis te wachten tot hij zou komen. Ik wist het zeker, natuurlijk zou hij langskomen meteen zodra hij terug was om met me te praten en sorry te zeggen en dan zou ik me niet meer zo rot voelen. Ik wachtte, en ik wachtte. Ik probeerde contact te maken, dat ging niet echt. Ik heb het bijna twee weken volgehouden en toen huilend opgebeld. Hij had geen tijd.

Bijna een week later probeerde ik het weer, na nachtenlange nachtmerries. Hij zei basically dat ik teveel verwachtte en dat na een paar dates hij niet ‘op afroep beschikbaar was’. Ik had me ook niet goed gedragen want ik had ‘geen goede basis voor een relatie gelegd’. Ik durfde niks tegen mijn vrienden te zeggen. Sommigen kenden zijn werk, en wederom, ik was de mindere van ons twee (ik weet ergens dat dit niet zo is, maar zo voelde het, en voelt het soms nog). Ik vertelde wel iets, en dat ik verdrietig was, maar niet wat er echt gebeurd was.

Ik las online veel over restorative justice en besloot aan de hand van een paar artikelen een mail te sturen. Ik kreeg een mail terug dat hij het vervelend vond. We belden en hij werd boos want ik mocht het geen nekklem noemen, en ik mocht ook niet zeggen dat hij boos werd want toen werd hij daar boos over (of hoe ik het dan ook moet noemen). Ik probeerde uit te leggen hoeveel emotional labour het kostte om dit allemaal uit te pakken en dat het nu erg over hem ging en zijn semi-schuldgevoel over zijn toxic masculinity. Het mocht niet baten. Hij gaf aan dat hij dacht dat ons contact gewoon verwaterd was, maar ook dat hij andere zaken in zijn leven had waardoor het zo gelopen was, maar ook dat we elkaar daarna nog gezien hadden en toen was alles ok (dat is niet waar, we hebben elkaar nooit meer gezien na het voorval), maar ook dat hij niet wist dat het zo’n impact had, maar ook dat hij zelf al eerder wist dat hij het verpest had. Al deze verklaringen druisen tegen elkaar in. Ik ga het nooit weten. Ergens weet ik wel dat het gewoonweg niet belangrijk genoeg was en is voor hem. Daarom heeft hij geen antwoord, en daarom is hij niet ingegaan op mijn pogingen om te praten.Maar dat is zo pijnlijk dat ik mezelf nog steeds voorhoud dat het eerst wel leuk was ofzo. Ik besta semi, maar ben niet mens genoeg om moeite voor te doen. Er is nooit echt gesproken over hoe het voor mij was(ik typ dit en hoor hem nu al zichzelf verdedigen en hoe ik nu eigenlijk lullig ben dat ik dat zeg). Hij weet niet hoe ik gehuild heb, nu nog huil en hoe erg ik het vond. En dat ik oprecht nog steeds geloof dat als er over gesproken was dat het allemaal zo anders had kunnen zijn. Ik vond hem oprecht heel erg aardig en tof, en was zo beduusd dat dit ook een onderdeel van hem was. Afstandelijk, onaardig, self-centered en compassieloos.

Ergens denk ik dat alles na het seksueel gebeuren nog erger was voor mij. Ik spreek hierbij puur voor mezelf en niet voor anderen in soortgelijke situaties. Ik probeerde contact te maken om erover te praten en werd weggeduwd en als ‘teveel’ neergezet. Ik kreeg zelfs te horen dat mijn emoties mijn sterke kant waren maar ook mijn zwakke? Vrij typische ableism(en seksisme), maar toch doet het nog steeds pijn. Het was dus mijn schuld. Ik moest niet zo emotioneel zijn. En wederom weet ik ergens dat dit niet klopt, en toch voelt het zo.

Ik ben de afgelopen 4 maanden vooral thuis geweest. Huilend, kalmeringspillen, op zoek naar absolutie, naar vergiffenis. Ik durf mijn eigen vrienden nauwelijks te benaderen. Wat moeten ze wel niet denken dat ik niks van me heb laten horen. Dat ik hen zo in de steek heb gelaten. Ik heb namelijk gewoon mezelf teruggetrokken, mijn whatsapp van mijn telefoon gehaald en ben in bed gaan liggen maandenlang. En wat als mensen zeggen dat het helemaal niet zo erg was, en dat ik me aanstel. Ik weet niet of ik dat aankan.

Maar ik wil niet meer ontkennen dat er er seksueel over mijn grenzen gegaan is. Dat ik daar last van heb. Dat ik daar verdriet van heb. Of dat nou mag of niet. Het is zo.