Overdenkingen

Op dit blog staat ook een serie met Hodan Warsame die nog steeds in ontwikkeling is (en vertraging heeft opgelopen door de bizar heftige reacties die er op kwamen) inzake intersectionaliteit. Daarin pogen wij onze kijk op intersectionaliteit te geven en waarom wij denken dat het belangrijk is om een intersectionele blik te hebben in oa de anti-racisme bewegingen in Nederland. Vorige week (4 maart) was er een panel waar gesproken werd over intersectionaliteit. Er waren een paar dingen waar ik over nagedacht heb en die ik even wilde delen.

Als cis vrouw is het niet aan mij om te vertellen wat trans zijn precies inhoudt. Die fout heb ik wel gemaakt, en daarvoor wil ik mijn oprechte excuses aanbieden. Ik kan hoogstens uitleggen wat het voor mij betekent om een cis vrouw te zijn, en solidair zijn met en de stemmen laten horen van trans mensen. Definities geven over wat transzijn inhoudt is niet wat ik behoor te doen en daar ben ik zeker de fout ingegaan. Daarom wilde ik hierbij een link geven naar een belangrijk blog wat hier vaak over spreekt, BlackGirlDangerous http://www.blackgirldangerous.org/ . Ook in Nederland zijn er mensen die hun ervaringen inzake de intersectie tussen ras, geloof en gender delen. Een voorbeeld is de organisatie Trans United, https://www.facebook.com/transunited.nl . Ik hoop dat mensen het belang zien van het inlezen op de intersectie trans en Zwart. Het is belangrijk om in panels ook hun stem te laten horen, en na te denken over de diversiteit die er is onder Zwarte mensen wanneer we anti-Zwart racisme bespreken en die dan ook vertegenwoordigd te laten zien.

Ik heb eerder al eens aangegeven dat er bedreigingen worden geuit naar mij in de strijd tegen racisme in Nederland. Die bedreigingen komen helaas ook vanuit diverse anti-racismestrijders zelfs. De reden dat ik dit aangaf en geef is omdat het deel maakt van een groter geheel. Het is niet zo dat we ons nu allemaal zorgen moeten gaan maken om mij, het is zo dat we ons zorgen zouden kunnen gaan maken om het feit dat o.a. seksistische structuren volop gereproduceerd worden in voorgenoemde bewegingen. Het zijn geen incidenten waar we over spreken. Het zijn structurele zaken die misgaan. Ondanks veel gepraat over dat Zwarte vrouwen de ‘Queens’ zijn, wordt er volop gepoliced hoe bijvoorbeeld een Zwarte vrouw eruit behoort te zijn. Zaken als colorism, fatphobia, ableism, transphobia en slutshaming zijn continu te zien. Er wordt gesproken over een unity, maar dit is een unity waarbij de abuse naar bijvoorbeeld Zwarte vrouwen niet openlijk besproken mag worden en maar moet ‘wachten’ totdat racisme voorbij is en dan kunnen we het daar wellicht nog eens over hebben. Om duistere redenen zouden Zwarte vrouwen hun Zwart-zijn moeten priotiseren over hun vrouw-zijn.

Hodan en ik zullen binnenkort ons vierluik weer voortzetten. Het leek mij belangrijk om te verduidelijken waarom ik het belangrijk vind om de zaken die zich voordoen te bespreken en dat het niet gaat om persoonlijke vetes maar om onderdrukkende systemische structuren die zich helaas ook in activistische kringen laten zien.

Wat mij geholpen heeft en dat zou ook wellicht voor anderen zo kunnen zijn, is om ook eens te kijken naar de zaken waarin ik privilege heb (gehad). Als we kijken naar transphobia is het duidelijk te zien hoe het mis kan gaan, zoals ik al eerder schreef. Spreken voor trans mensen, of over hen terwijl zij niet vertegenwoordigd zijn zal altijd eindigen in een problematisch geheel. Ook word ik gezien als een ‘echte vrouw’, en mijn hormonen en lichaamsdelen worden gebruikt om uit te leggen wat ‘echte vrouwen’ dan zogenaamd zouden zijn. De vormen van mijn lichaam worden geassocieerd met hoe een ‘echte vrouw’ eruit zou behoren te zien en mijn genderidentiteit past in het binaire denken van de maatschappij.

Nu ben ik dik, maar ik ben weleens dun geweest in mijn volwassen leven. Nooit heeft er ook maar iemand toen beweerd dat ik een lichaam probeerde op te dringen aan een maatschappij. Nu krijg ik te horen dat ik enkel door dik te zijn poog de maatschapppij met een of ander ‘dik-virus’ te infecteren waarbij ik ‘overgewicht’ (wat een fatphobic slur is) promoot. Mijn gezondheid is nooit en te nimmer in twijfel genomen toen ik dun was, niemand was zo ‘bezorgd’ over hoe gezond ik wel of niet was of wat ik wel of niet at wanneer waar en hoe. Als ik naar de dokter ging met pijn werd er niet meteen iets geroepen over mijn gewicht maar werd er gekeken naar waar ik pijn had. En er heeft nooit iemand toen gezegd dat ik ‘ondanks mijn lichaam’ wel een mooi gezicht had, of dat ik ‘mooi was voor een dun iemand’.

Als light-skinned vrouw is het zo dat ik inzake colorism degene ben met privilege. Mijn lichte huidskleur en mijn haarstructuur worden bewonderd alwaar dark-skinned vrouwen maatschappelijk gezien continu worden weggezet als ‘lelijker’, ‘agressiever’ en ‘niet iemand om een liefdesrelatie mee te hebben’. Mensen gebruiken mijn haar(structuur) om anderen te shamen omdat ze geen ‘natural hairstyle’ hebben of om te zeggen dat hun haar minder ‘goed’ is. Mijn haarstructuur wordt bewonderd en als voorbeeld gesteld. Ik denk dat het echt heel belangrijk is om stil te staan bij het feit dat light-skinned mensen toch net iets vaker de kans krijgen zich te uiten over bijvoorbeeld anti-zwart racisme waarbij het gesprek toch wat gemoedelijker verloopt dan wanneer dark-skinned mensen dat zouden doen. Dark-skinned mensen worden anders gezien, negatiever. Kijk naar een Joost Niemoller die volop theoretiseert over dat hoe donkerder mensen zijn, ze agressiever zijn en een lager IQ hebben. We kunnen doen alsof alleen Joost dit soort uitingen doet, maar deze uitingen komen ergens vandaan en worden gereproduceerd (al dan niet met intentie) in de maatschappij waarin wij leven. Mijn light-skinned privileged gaat gepaard met ook mixed-race privilege. Ondanks dat mensen het niet vaak zien bij mij, is keer op keer bewezen in gesprekken met Witte mensen dat als ze eenmaal weten dat mijn moeder Wit is, ze denken dat er nog een kans is dat ik met hun ‘mee ga praten’ in hun racistische narratief en ze mij kunnen gebruiken als ‘de Zwarte vrouw die wel meepraat met ons’. Het is alsof zij denken dat mijn ‘Witte kant’ wellicht nog overgehaald kan worden om mee te doen in White Supremacy. Ik krijg toch nog wat voordeel van de twijfel.

Ook heb ik een Nederlands paspoort. Ik zal niet de onderdrukking die ongedocumenteerde Zwarte mensen uit bijvoorbeeld Oeganda ondergaan meemaken. Ik heb het paspoort van een “Westers” land, en alhoewel racisme hier welig tiert heb ik toch wel een dak boven mijn hoofd, recht op een vorm van uitkering wanneer ik zelf niet in mijn levensonderhoud kan voorzien en moet er geen rechter aan te pas komen om uiteindelijk bloedserieus te oordelen dat ik eigenlijk gewoon maar op straat moet leven zonder een cent en maar moet zien waar ik voedsel vandaan ga halen. Ik word niet verhoord incl lichamelijk onderzoek (!) om mijn seksualiteit te bewijzen, ik word niet behandeld als een ‘last’ die de ‘belastingbetaler’ weer moet dragen. Ik word geen ‘dobbern***r’ genoemd. Ik word niet vergeten door mijn Zwarte medemensen in Nederland die het liever niet over mijn bestaan hebben omdat het nagenoeg onmogelijk is te combineren met een strijd voor ‘burgerschap’.

Er speelt uiteraard veel meer in de voorgenoemde onderdrukkingen en er zijn nog wel meer systemen waarin ik privilege geniet, maar ik probeerde nu enkele voorbeelden te geven om te laten zien dat ook ik profiteer van bepaalde zaken, en dat gaat ten koste van anderen. En daarom is het belangrijk om ook hen mee te nemen in mijn strijd. Want ik kan en wil niet vrij zijn in een wereld waarin mijn vrijheid ten koste gaat van anderen. We zijn allemaal vrij, of niemand is vrij.