Consent

Er is mij seksueel onrecht aangedaan.
Zo lang, nog steeds, durf ik het niet hardop te zeggen. Ben ik bang dat wat mij overkomen is ‘niet erg genoeg’ was, en dat ik er helemaal niet zo mee ‘mag’ zitten. Hoor ik nog steeds de fatphobic maatschappij die zegt dat ik sowieso maar blij moet zijn dat iemand seks met me wil, dus kan ik dan echt spreken van grensoverschrijdend gedrag? Ik merk dat ik bijna dagelijks in mijn hoofd die stem hoor die het heeft over hoe emotioneel ik wel niet ben. En toch is het gebeurd. Nog lang niet ben ik er, nog lang niet.

Ik ontmoette een leuke man via Tinder. Het was heel grappig om iemand via Tinder te ontmoeten met soortgelijke politics, met wie ik leuk kon praten daarover, ook gewoon lol hebben en goede seks. Ik ben zelf niet heel erg van het contact per se onderhouden door Tinder omdat ik gewoon weet hoe dat gaat en ik geen zin heb om emotional labour te gaan doen voor een ander en zelf als persoon niet te bestaan. Hij gaf aan dat hij wel meer wilde dan alleen maar seks klaar. Ik dacht erover na en besloot dat ik het allicht kon gebeuren (uiteraard gebeurde precies waarom ik dit dus niet doe).

Hij appte op een dag dat hij zich rot voelde door dingen op werk onder andere, en of hij die avond langs kon komen. Ik gaf aan dat dat goed was. We hebben gepraat, gegeten samen, en het leek prima te gaan.

Tijdens een consensual vrijpartij lag ik op mijn buik. Opeens kreeg ik een nekklem. Ik kon niet ademen en hoorde iets kraken in mijn keel. Ik raakte totaal in paniek en merkte dat ik meteen dacht “ wat gebeurt er als die druk weggaat, stort mijn nek dan gewoon in omdat er iets gebroken is”. Ik begon mezelf los te worstelen en hysterisch te huilen. Hij liet los. Zijn penis nog steeds in me, ik huilend. Ik bleef hopen dat hij snel uit me zou gaan. Dat gebeurde niet. Hij zei “hey je moest huilen”. Ik zei “ja”. Zijn penis nog steeds in mij. Ongemakkelijk lagen we daar, en daarna maakte hij het het ‘af’. Daarna zei hij iets over dat hij bij zijn vechtsport ook die move vaak deed.

Toen hij naar huis ging wist ik niet wat ik ermee moest. Ik moest echt nog nadenken over wat er gebeurd was en waarom ik me van binnen zo rot voelde. We hadden die avond afgesproken. Ik vroeg hoe laat hij zou komen. Hij deelde mee dat dat niet meer door ging want hij was nu toch al geweest. Dit is de laatste keer dat ik hem gezien heb.

Het meest schaam ik me, voor mezelf nog, dat ik het tegen niemand echt durfde te vertellen. Dat ik wel heel creatief omgegaan was met de waarheid naar mijn vrienden toe, waardoor ik niet meer ‘terug’ kon. Tenslotte was hij de hoogopgeleide, socially conventionally attractive , slank en gespierde witte man. En dan kwam ik dik en zwart en recentelijk baanloos aanrollen. Ik zat thuis, overstuur. Ik wist niet wat te doen en merkte dat ik een echt gesprek erover wilde. Ik wist ook niet tot wanneer hij nou eigenlijk op die conferentie was. Daarom besloot ik om thuis te wachten tot hij zou komen. Ik wist het zeker, natuurlijk zou hij langskomen meteen zodra hij terug was om met me te praten en sorry te zeggen en dan zou ik me niet meer zo rot voelen. Ik wachtte, en ik wachtte. Ik probeerde contact te maken, dat ging niet echt. Ik heb het bijna twee weken volgehouden en toen huilend opgebeld. Hij had geen tijd.

Bijna een week later probeerde ik het weer, na nachtenlange nachtmerries. Hij zei basically dat ik teveel verwachtte en dat na een paar dates hij niet ‘op afroep beschikbaar was’. Ik had me ook niet goed gedragen want ik had ‘geen goede basis voor een relatie gelegd’. Ik durfde niks tegen mijn vrienden te zeggen. Sommigen kenden zijn werk, en wederom, ik was de mindere van ons twee (ik weet ergens dat dit niet zo is, maar zo voelde het, en voelt het soms nog). Ik vertelde wel iets, en dat ik verdrietig was, maar niet wat er echt gebeurd was.

Ik las online veel over restorative justice en besloot aan de hand van een paar artikelen een mail te sturen. Ik kreeg een mail terug dat hij het vervelend vond. We belden en hij werd boos want ik mocht het geen nekklem noemen, en ik mocht ook niet zeggen dat hij boos werd want toen werd hij daar boos over (of hoe ik het dan ook moet noemen). Ik probeerde uit te leggen hoeveel emotional labour het kostte om dit allemaal uit te pakken en dat het nu erg over hem ging en zijn semi-schuldgevoel over zijn toxic masculinity. Het mocht niet baten. Hij gaf aan dat hij dacht dat ons contact gewoon verwaterd was, maar ook dat hij andere zaken in zijn leven had waardoor het zo gelopen was, maar ook dat we elkaar daarna nog gezien hadden en toen was alles ok (dat is niet waar, we hebben elkaar nooit meer gezien na het voorval), maar ook dat hij niet wist dat het zo’n impact had, maar ook dat hij zelf al eerder wist dat hij het verpest had. Al deze verklaringen druisen tegen elkaar in. Ik ga het nooit weten. Ergens weet ik wel dat het gewoonweg niet belangrijk genoeg was en is voor hem. Daarom heeft hij geen antwoord, en daarom is hij niet ingegaan op mijn pogingen om te praten.Maar dat is zo pijnlijk dat ik mezelf nog steeds voorhoud dat het eerst wel leuk was ofzo. Ik besta semi, maar ben niet mens genoeg om moeite voor te doen. Er is nooit echt gesproken over hoe het voor mij was(ik typ dit en hoor hem nu al zichzelf verdedigen en hoe ik nu eigenlijk lullig ben dat ik dat zeg). Hij weet niet hoe ik gehuild heb, nu nog huil en hoe erg ik het vond. En dat ik oprecht nog steeds geloof dat als er over gesproken was dat het allemaal zo anders had kunnen zijn. Ik vond hem oprecht heel erg aardig en tof, en was zo beduusd dat dit ook een onderdeel van hem was. Afstandelijk, onaardig, self-centered en compassieloos.

Ergens denk ik dat alles na het seksueel gebeuren nog erger was voor mij. Ik spreek hierbij puur voor mezelf en niet voor anderen in soortgelijke situaties. Ik probeerde contact te maken om erover te praten en werd weggeduwd en als ‘teveel’ neergezet. Ik kreeg zelfs te horen dat mijn emoties mijn sterke kant waren maar ook mijn zwakke? Vrij typische ableism(en seksisme), maar toch doet het nog steeds pijn. Het was dus mijn schuld. Ik moest niet zo emotioneel zijn. En wederom weet ik ergens dat dit niet klopt, en toch voelt het zo.

Ik ben de afgelopen 4 maanden vooral thuis geweest. Huilend, kalmeringspillen, op zoek naar absolutie, naar vergiffenis. Ik durf mijn eigen vrienden nauwelijks te benaderen. Wat moeten ze wel niet denken dat ik niks van me heb laten horen. Dat ik hen zo in de steek heb gelaten. Ik heb namelijk gewoon mezelf teruggetrokken, mijn whatsapp van mijn telefoon gehaald en ben in bed gaan liggen maandenlang. En wat als mensen zeggen dat het helemaal niet zo erg was, en dat ik me aanstel. Ik weet niet of ik dat aankan.

Maar ik wil niet meer ontkennen dat er er seksueel over mijn grenzen gegaan is. Dat ik daar last van heb. Dat ik daar verdriet van heb. Of dat nou mag of niet. Het is zo.

Ben ik onderdeel van het probleem?

Activisme. Waar ik lange tijd gehamerd op het doorzien van maatschappelijke structuren in plaats van alles op het persoonlijke level te willen bespreken, begin ik me af te vragen of het maatschappelijke en het persoonlijke niet meer door elkaar lopen dan ik inzag.

Nadat mijn laatste relatie verbroken werd verloor ik naast de liefde tussen ons (als die er al was maar dat is weer een ander verhaal) een toekomst die er nooit zou zijn, my mind en een aantal vrienden. Nu is het zo dat eigenlijk iedereen met wie ik omga in het, zoals de Correspondent dat kennelijk tegenwoordig noemt, extreemlinkse kamp zit. Hoe kan het dan dat misogynie, anti-Zwart racisme en ableism klaarblijkelijk redenen zijn om gewoon maar te besluiten dat iemand (lees: ik) niet meer bestaat?

Om maar met de deur in huis te vallen ik heb zoveel psychische labels dat ik eerlijk gezegd ook niet precies meer wat hoe het nou zit. Ik ben er in ieder geval zelf van overtuigd dat op zijn minst extreme verlatingsangst en depressie zeker weten juist zijn. Mijn verlatingsangst kenmerkt zich overigens op soms voor mijzelf bizarre manieren, ik kan iemand wegduwen bij wie ik eigenlijk wel wil zijn maar kennelijk kan ik ook gaan kruipen als een soort submissive vrouwtje die alles wat haar partner zegt goedpraat. Toen mijn laatste partner tegen me zei dat ik niet mocht praten over mijn gevoelens over mijn uiterlijk (want je weet, het leven als Zwarte , dikke vrouw is een aanschakeling van mensen en maatschappij die je laten weten dat je subhuman bent) want dat was was , en ik quote, ” geforceerd”. De persoon stond wel lekker te demonstreren tegen seksisme, racisme en weet ik niet wat allemaal, maar toen ik daar dan gewoon zo daadwerkelijk stond te bestaan ging dat natuurlijk allemaal echt veel en veel te ver. Het vreemde is dat ik verstandelijk nu wel besef dat dat echt niet OK is, maar dat ik toen ‘sorry’ zei en me schaamde dat ik het opgebracht had en voelde alsof ik hen had opgezadeld met ‘mijn issues’ en dat dat ‘unfair’ van me was geweest om dat te doen. Ik heb thuis een potje zitten janken om mijn eigen ‘gemeenheid’ en besloot dat ik het er beter niet meer over kan hebben omdat dat lullig was. Uiteraard heb ik me ook afgevraagd of ik niet al gewoon dankbaar moest zijn dat iemand me wilde.  Ik schrijf dit op en ik zie de kronkels, en toch voelt het ergens nog steeds zo. Mijn moeder (die niet extreemlinks is, helaas) zei dat ze me niet terug herkende en zich zorgen maakte dat ik een soort van weerloos iemand werd die maar een beetje de grillen van haar partner allemaal ok vond en zichzelf de schuld gaf de hele tijd. Ze vroeg zich af waar Ramona gebleven was, de opstandige dochter die altijd liep te bleren over maatschappelijk onrecht en die niet over zich heen liet lopen. Geen idee. Ik weet nog steeds niet of ik me nou abusive heb laten behandelen of dat ik abusive was door dat begrip te vragen.

 
Als het om romantische relaties gaat, bak ik er sowieso niet veel van. Het afzeggen van afspraken en dan doen alsof ik lullig was omdat ik zei “huh maar we hadden toch afgesproken”? Was mijn schuld. En ik weet ergens dat het niet klopt, en nog steeds denk ik, ja misschien had ik daar minder moeilijk over moeten doen en gewoon moeten zeggen ‘ok is goed’. Misschien had ik niet moeten zeggen dat ik verliefd was? Misschien had ik niet moeten vragen of mijn partner op mijn verjaardag wilde komen? Misschien was het gewoon ok dat toen het uitging er gezegd werd dat er ‘geen contact meer zou zijn want dat was beter voor mij’ en toen ik een week later toch eigenlijk wel wilde hoe of wat er geinsinueerd werd dat ik grenzen overtrad want er was toch gezegd dat die persoon ‘tijd nodig had’ ? Ik weet dat het niet klopt, ik weet dat dat verdraaien van gebeurtenissen om jezelf vrij te pleiten een raar ding is wat overigens nogal patriarchaal is, en toch denk ik dat ik het dan over mezelf afroep of iets. Dat ik zo’n onaardig en gemeen iemand ben, dat het logisch is dat mensen me zo behandelen en dat ik omdat ik het toesta zelf schuldig ben daaraan. En dat ik gewoon nu iemand die helemaal perfect en lief is afschilder als een patriarchale oetlul terwijl die persoon dat niet verdient. Tegelijkertijd vind ik hem ook een patriarchale oetlul. En dit heen en weer gaan, gaat dag in, dag uit, door en door en door. Van boos zijn naar verdrietig, naar huilbuien die alleen ophouden door medicatie te slikken (iets wat ik mezelf beloofd had nooit meer te hoeven doen) naar weer boos zijn dan even een betere dag met alleen maar wat suicidale gedachtes en dan weer instorten en van voorafaan beginnen.

 

Een jaar of 8 geleden was ik ook ingestort, ik durf wel te zeggen erger als mijn recente complete melt down. Ook toen kreeg ik te horen van mensen dat het ‘te heftig was’ en 1 vriendin vertelde me dat ze graag weer met me wilde praten als ik ‘weer gewoon normaal deed’. Ik ben volgens mij nooit meer ‘normaal’ geworden. Het is alsof er toen een soort van beerput aan shit bovengekomen is die nooit meer onder de deksel is gegaan waar ik het altijd gepropt had. En ik lijk niet meer terug te kunnen, hoezeer ik daar ook naar verlang. En bij deze laatste instorting ben ik wederom vrienden verloren. En vreemd genoeg is er dan ook iemand met wie ik eigenlijk een oud conflict had die belde en zei ” Ik kan nu komen, ik ben er nu voor je, je bent goed zoals je bent en ons conflict doesn’t define you nor our friendship”. Ik zal niet doen alsof alles tussen ons geheel koek en ei is (ik hoop het, maar ik kan dat nooit zo goed inschatten) maar ik ben ontzettend dankbaar.

Zoveel gedachtes en gevoelens. Het gevoel ‘gewoon’ te kunnen leven zonder bij ieder persoon bang te zijn dat ze je eigenlijk haten of zo lelijk vinden dat ze gewoon niet met je willen praten. Continu in je achterhoofd allerlei suicidale gedachtes hebben en weten dat je er niet over kan praten want anders is het ‘moeilijk’ voor je vrienden en de hulpverleners vragen het wel maar als je erover praat dan is het kennelijk wel ok en moet je maar thuis even kijken hoe je het redt met een lekkere warme thee en een goed boek (serieus advies van de crisisdienst dit trouwens). Hele gesprekken met mensen over hun grenzen heb ik kennelijk gehad. Ik was zo hysterisch twee weken lang dat ik me letterlijk een minuut of 30 van die gehele periode kan heugen. Maar kennelijk (zo heb ik me laten vertellen) heb ik hele goede gesprekken gehad over hoe ik minder hysterisch moest zijn. Ik weet ook niet zo goed wat ik daarmee moet, of hoe ik daar dan iets van moet vinden?

Wat ik wel weet is dat ik gelukkig een paar goede vrienden heb, die voor me klaarstaan (en ik hoop dat zij weten dat ik ook voor hen klaarsta) en van me houden. En dat de mensen die besloten hebben dat ableism theoretisch gezien wel een issue is maar zodra iemand daadwerkelijk instort en professionele hulp nodig heeft ervandoor gaan misschien eigenlijk ook wel onderdeel zijn van het probleem? Theoretisch maatschappelijke structuren doorzien betekent niet zoveel als je als het recht voor je porem gebeurt je de andere kant oploopt. Een stuk neertikken over hoe kut seksisme/racisme/queer antagonism is en dan iemand die dealt met die dingen gewoon negeren, ik weet niet. Wat betekent dat? Is practice what you preach nog steeds een ding? Of is dat dan lullig om dat te verwachten? Verwacht ik teveel van andere mensen? Verwacht ik een begrip wat niet te geven valt? Geef ik zelf niet genoeg aan de mensen die het lastig vinden om er voor mij te zijn? Ben ik egoistisch? Ben ik zelf het probleem door er niet voor anderen te zijn in tijden waarin ik instort? Ben ik degene die wel leuk staat te demonstreren maar dan in haar eigen leven alles zo verpest en verneuk dat het niet heel vreemd is dat mensen ongeveer 0 zin hebben om met me om te gaan? Ben ik onderdeel van het probleem?

Huisvredebreuk is eigenlijk je eigen schuld

Vandaag kreeg ik van de politie bericht over het hele gezeik inzake de huisvredebreuk bij mij.

 

Ik heb serieus een dossier ontvangen waarin de wijkagent zegt dat hij door een andere agent gebeld is en die hem beval om mij te bellen en te zorgen dat ik mijn aangifte introk. Hoe bizar is het dat iemand dat zelf zegt en dat we nog steeds doen alsof het ok is dat dit gebeurd is? Daarnaast is er nu een totaal wild verhaal over hoe ik de medewerker van de woningbouw in elkaar geslagen zou hebben….Ik heb de man (van 2 meter)met geen vinger aangeraak, wel met een kwak spuug. Maar ik  heb hem “bespuugd en in elkaar geslagen”?  Er zijn ook nog getuigen van, ik weet niet wie want ik was alleen met die gast in mijn huis aangezien de monteurs wel gewoon mijn huis hebben verlaten toen ik zei dat ik wilde dat ze weggingen. Die man heeft ook geen aangifte gedaan van deze zelfbedachte feiten, dus hoezo zijn dit opeens feiten en is alles wat ik zeg een ‘mening’ en hoe ik dingen ‘ervaren’ heb.

Ook beweert de huisagent dat ik een clausule in mijn contract heb waarin staat dat de woningbouw ten alle tijde zomaar mijn huis in mag gaan. Ten eerste staat dat er natuurlijk niet in, en ten tweede al zou dat er instaan dan is het niet rechtsgeldig, er bestaan godzijdank nog huurrechten.

 

Een hele andere random agent die ik niet ken heeft een bericht gestuurd naar de klachtencommissie (dit bericht staat in het dossier) dat er een gaslek in mijn huis was….eh nee. De Key heeft talloze mails gestuurd over het probleem in het comlex, en een gaslek was er niet.

 

Op 4 januari word ik geacht naar een commissie te gaan in het Stadhuis te Amsterdam, om daar mijn klacht te behandelen. Het zal weer een feest worden van leugens.

 

Ik was alleen in huis, en dat is nu kennelijk een misdaad.

 

 

 

 

 

 

Hoe een woningbouwvereniging en de politie zichzelf kunnen wijsmaken dat huisvredebreuk eigenlijk niet zo erg is

Eind mei had ik plots geen gas en warm water meer. Ik kreeg van de Key, de woningbouwvereniging waar ik van huur, mails dat er van alles mis was en dat men bezig was met reparaties. Het heeft rondom een maand geduurd. Er werden mails gestuurd dat je thuis moest zijn omdat men langs zou komen voor controles, er kwam niemand. Ik kreeg nog een mail dat er 13 juni 2016 mensen zouden komen om te kijken of een reparatie die men beneden aan de flat gedaan had gelukt was. Ik mailde terug of men wel even kon aanbellen ipv zomaar naar binnen wandelen. Dit was al eens gebeurd en toen stond ik naakt oog in oog met wat monteurs.Ik vind dat niet normaal, maar ik dacht ik geef ze een keer de kans om te laten zien dat het een eenmalige fout was geweest.  Ik zat de hele dat thuis te wachten, er kwam weer niemand. Er zijn in totaal 5 mails geweest waarin aangegeven werd dat men zou komen en niemand kwam. Dus ik had eigenlijk allang uit mijn hoofd gezet dat het een dezer dagen nog zou gebeuren.

Op 14 juni 2016 zat ik in mijn bed, lekker naakt want ik ben meestal naakt thuis, een spelletje op de laptop te spelen. Iedereen die mij kent weet dat ik liever in mijn bed met mijn laptop zit dan in de bank. Enfin, plots hoorde ik geluid vanuit de woonkamer. Ik schrok me wild, pakte een badjas en de stofzuigerslang en wilde de woonkamer al gillend en om me heen slaand in gaan. Ik riep “Is er iemand?” . Ik hoorde een diepe mannenstem zeggen “Ja!”. In de woonkamer aangekomen met mijn slang (je moet toch wat) zag ik 2 mannen in mijn keuken staan. Ik dacht op dat moment echt dat ik verkracht ging worden of doodgemept. Ik schrok me kapot, ik had geen idee wie dit waren en wat ze kwamen doen. Ik gilde wat ze kwamen doen en ze zeiden dat ze monteurs waren. Een derde man kwam binnen, iemand met een De Key bodywarmer die ik verder ook niet kende. Ik was zo geschrokken, ik gilde dat ik wilde dat al deze mensen mijn huis verlieten en dat ik een klacht zou indienen. De monteurs boden hun excuses aan en gingen weg. De medewerker van de Key bleef staan. Hij is een half uur in mijn huis gebleven terwijl ik  riep dat ik wilde dat hij wegging. Hij zei dat ik het maar ‘lief’ moest vragen en dat het niet mijn huis was, ik huurde het slechts.Volgens hem was het dus eigenlijk ‘zijn huis’ en hij zei ‘ik ben de Key’ (speaking of jezelf een grotere rol toebedelen). Daarna belde hij de wijkagent op en zei dat de politie moest komen om mij te te arresteren omdat ik ‘hysterisch’ was. Ik had het helemaal gehad en tegen al mijn principes in (en angst dat ik echt opgepakt zou worden) belde ik zelf maar de politie over wat er nou echt gebeurde hier. Onderwijl heb ik een keer gespuugd naar de medewerker. Ik schaam me er niet echt voor eigenlijk (mijn moeder wel trouwens). Politie belde hem terug om te zeggen dat hij mijn huis uit moest gaan en hij verliet mijn huis. Daarna belde de politie mij en ze maakte een afspraak om over deze huisvredebreuk te komen praten. Tot dat moment had ik me nog niet eens gerealiseerd dat het inderdaad huisvredebreuk was en een grove schending van het huurrecht.

Ik ben gegaan, heb aangifte gedaan en werd een dag daarna gebeld door de wijkagent (hij was niet de agent die mijn aangifte had opgenomen) dat hij ‘die jongens kende’, en dat waren ‘goede jongens’ en ik deed hun iets aan. Ik was verbijsterd. Hij zei dat de medewerker aangifte tegen mij zou doen voor het spugen als ik mijn aangifte niet introk en dat het dan wel tot een rechtszaak kon komen waarbij ik het onderspit zou kunnen delven en een celstraf of boete kon krijgen. Ook wist hij mij te vertellen dat die goede jongens zoiets nooit zouden doen. Ik zei dat ik deze manier van intimidatie niet kon waarderen en het gesprek werd beeindigd. Uiteraard heb ik hier een klacht over ingediend en die wordt 4 januari dan behandeld met een commissie van de politie. Wij van WC-eend zeg maar.
Wijksteunpunt Wonen Noord heeft geprobeerd met de Key te praten om te zorgen dat in de toekomst dit soort zaken niet meer zouden gebeuren. De Key vindt mij ‘te emotioneel’ . De Key geeft aan dat zij de regel hebben dat ze toch mensen hun huis soms betreden. Nu kun je er zelf allemaal regels en op nahouden, maar zolang er geen sprake is van een calamiteit mag dat natuurlijk niet. Daarnaast begonnen zij uit het niets te praten over dat ik niet moest verwachten dat ik geld van ze zou krijgen? Ik heb nooit om geld gevraagd, maar het blijkt dat de Key zich daar het meest druk over gemaakt heeft kennelijk?

Ik heb ruim 4 maanden gebeld naar de politie om erachter te komen wat er nou ging gebeuren, elke keer kreeg ik te horen dat de desbetreffende agent contact met mij op zou nemen. Vandaag, 27 oktober 2016, ben ik gebeld. Hij gaf aan dat hij geen plicht had het mij te vertellen en daarom had hij het dus ook maar niet gedaan(?). Hij had de wijkagent gebeld in juni en die had aangegeven dat de Key een afspraak met mij had gemaakt over het betreden van mijn woning op 14 juni. Dit is pertinent niet waar, ik heb geen enkele mail van de Key ontvangen over 14 juni, noch is daarover gebeld. Al WAS er een afspraak gemaakt die dag, dan nog kun je niet zomaar mijn huis binnenwandelen met je loper. De agent gaf aan dat hij de wijkagent geloofde en daarom in juni had besloten niet tot vervolging over te gaan. Ik vroeg waarom hij mij niet gewoon gebeld had in juni want ik kan makkelijk bewijzen dat er helemaal geen afspraak was. Ik heb daar geen antwoord op gekregen want het ‘besluit was al genomen’. In juni kennelijk, en dat hoor ik dan in oktober na meer dan 10x contact opnemen…

Dit is wat er gebeurt als iemand anders de politie belt omdat jij in je eigen huis bent. Een reeks van intimidatie, leugens en broddelwerk waarbij ik continu door mannen ’emotioneel’, ‘labiel’ en ‘hysterisch’ genoemd ben omdat ik bang was voor 3 vreemde mannen in mijn eigen huis. Ik had niet eens echt aangifte willen doen, de meeste mensen weten wel dat ik niks op heb met de politie. Maar ik was inderdaad emotioneel, ik was bang voor een politie die gebeld werd door iemand die ik niet kende die zomaar in mijn huis was. Ik was bang dat ze zouden komen en me echt zouden arresteren. En dat is de reden waarom ik zelf maar gebeld heb. In de hoop dat ik een arrestatie kon voorkomen.

Het gevoel van onveiligheid in je eigen huis is lastig uit te leggen. Sommige mensen denken dat je gewoon een nieuw slot op je deur moet zetten en dan ben je weer helemaal ok. Ik word elke nacht wakker van geluiden in mijn huis, ik denk ook overdag continu dat er iemand is. Degene die mijn huis betrad en niet weg wilde gaan bleek tot overmaat van ramp ook de nieuwe huismeester van het complex. Als er iets was, moest ik dat dus met deze dudebro die een loper van het hele complex heeft gaan regelen. Ook daarover heb ik geprobeerd met de Key te mailen om te zorgen dat ik niet naar hem hoefde te gaan. Ik kreeg terug dat dat gewoon de gang van zaken was en ik bij hem kon zijn voor eventuele huurperikelen.

Bijna 5 maanden heb ik moeten wachten om te horen dat het eigenlijk gewoon mijn schuld is want emotioneel, want hysterisch, want niet bestaande afspraak, want huurrechten bestaan kennelijk niet meer. Voor een ander lijkt het misschien klein, maar ik denk dat de meeste vrouwen wel weten wat die angst is voor onbekende mannen in je huis en wat dat met je doet. En wederom is bewezen dat je aan de politie natuurlijk ook gewoon helemaal niks hebt.

Je bent eerst Zwart en dan pas Queer; oppression olympics en de rangorde van onderdrukking

Wel vaker is mij verteld door Zwarte cishetero mannen dat ik eerst Zwart ben en dan pas een vrouw, dan pas Queer en disabled bestaat eigenlijk gewoon niet. Wel zo makkelijk. Volgens mij kan ik zelf wel bepalen wie ik ben en hoe ik in het leven sta. Ik weet dat het voor sommige mannen moeilijk te geloven is dat ik gewoon zelf na kan denken over wat ik vind van mijn leven en waar ik last van ondervind, maar het is toch echt waar, ik kan het gewoon helemaal zelf. Grote meid.

Wat er gebeurt in deze ~discussies~ is dat mensen denken te weten welke onderdrukking het ‘ergste’ is. Het ‘ergste’ is kennelijk racisme (aldus sommige antiracisme activisten). Ik vraag me nog steeds af hoe we op deze rangorde gekomen zijn. Het lijkt er namelijk een beetje op dat mensen die overal privilege hebben behalve op 1 as, altijd vinden dat die as de ‘ergste’ is. Vandaar dat Black Patriarchy ervan overtuigd is dat seksisme en Queer antagonism gewoon niet echt belangrijk zijn. Witte feministen denken dat racisme niet echt bestaat, witte LHBTQIA’ers zijn ook nog niet echt overtuigd van racisme, Zwarte cishetero vrouwen geloven ook niet echt in Queer antagonism etc etc.

Kan. Slaat nergens op, maar kan. Maar ga alsjeblieft niet proberen deze nonsens te vergoelijken met hele praatjes over dat je niet kunt verwachten dat iedereen zich overal tegen inzet. Eh, ja op zich kun je idd niet alles weten over alles, daarvoor is de wereld gewoon te groot en een mens kan niet alles weten over elke context. Wat er echter gebeurt is dat mensen klinklare onzin als : “ je kan niet verwachten dat homofoob X zich nog met de strijd tegen homohaat bezighoudt want hij is al bezig met zijn eigen onderdrukking, namelijk racisme”. Als dat zo is, dan moet je ook je smoel houden tegen witte vrouwen, want tenslotte hebben die al hun eigen onderdrukking (seksisme) en mogen ze gewoon lekker racistische onzin spuien, want ze hebben het al zwaar te verduren onder seksisme. Toch? En ik wil ook geen gezeik meer horen dat je het COC racistisch vindt, want jij vindt tenslotte dat Zwarte mensen ongeneerd homofoob mogen zijn omdat ze het al zo moeilijk hebben met racisme. Dan denk ik dat die witte mensen bij het COC ook maar met rust gelaten moeten worden want die zijn al zo van slag door de LGTBQIA-haat van deze samenleving. Toch?

Het schijnt toch niet zo te werken, het is alleen bij racisme waar. Kennelijk. Alleen dan mag je verder alle onderdrukkingen prima vinden en laten gaan? Ik begrijp de logica niet echt (waarschijnlijk omdat de logica nergens te vinden is, maar ok). Ik trek het in ieder geval slecht, het semi-intellectuele geneuzel dat als je hetero bent dat niet echt een privilege is maar wit zijn wel. Dat zeg je natuurlijk ook alleen maar omdat je zelf hetero bent en niet-wit. Kun je 9849 begrippen gebruiken (liefst foutief) maar dat maakt het nog niet per se waar.

Vaak komt er dan nog iets van ” ja we moeten wel wat zeggen als iemand iets expliciet *vul onderdrukking in* zegt, maar als diegene het gewoon laat, dan is het anders”. Als jij doet alsof racisme alleen Zwarte mannen treft, dan gaat daar iets mis. Als jij denkt dat nooit iets zeggen over de ondedrukking van LGTBQIA mensen prima is, omdat je ook niets lomps gezegd hebt…. Nja, ik ken genoeg vrouwenorganisaties die niet expliciet iets racistisch gezegd hebben, maar daar heb je het ook de hele dag over dat je dat niet ok vindt? What up ?

Het heeft echt geen enkel nut om een rangorde te maken in onderdrukkingen, behalve om jezelf vrij te pleiten van je eigen privilege. Dat is waarom je het doet. Als we daar nou eens eerlijk over zijn, zijn we al een stuk verder.

En nee, ik wil ook niet in de toekomst bevrijd worden nadat racisme weg is. Zo werkt dat natuurlijk niet, en dat weet je zelf ook dondersgoed.

Over/bruggen: Gezellig wit hipsterracisme en -klassisme tijdens Fringe

Vanavond (zondag 11 september 2016) toog ik met vrienden naar de Fringe voorstelling Over/bruggen in Amsterdam Noord. Volgens het programma “een voorstelling over de bewoners van Over/bruggen is een Amsterdam Noordse interpretatie van West Side Story… .. Hier vertellen acteurs en buurtbewoners het verhaal van twee groepen uit Amsterdam Noord, die elkaar liever kwijt dan rijk zijn”. Ik hoorde via een vriendin dat het ook zou gaan over de gentrificatie van Noord. Aangezien de gentrificatie van Noord betekent dat de armere mensen (en door racisme bestaat deze groep grotendeels uit de zogenaamde ‘allochtonen’) hun huis uit moeten zodat er wat gerenoveerd kan worden zodat men dan daarna witte mensen in de buurt kan laten die de huizen dan gaan kopen. De sociale huur verdwijnt, de sociale huurder verdwijnen en dan is Noord ‘opgeknapt’. Anyways, ik was wel in voor een maatschappijkritische voorstelling over mijn buurt dus zo gezegd, zo gedaan.

Het werd een grote problematische ramp. Kort gezegd waren er 2 groepen, de arme witte Noorderlingen en de nieuwe rijkere witte Noorderling. Ik hou niet van het woord ‘allochtoon’ maar als ik de cijfers bekijk op de site van de gemeente Amsterdam bestaat ongeveer 50% van de stad uit allochtonen. Ik denk dat het in Noord iets hoger ligt, alhoewel de gentrificatie daar ook misschien een einde al aan gemaakt heeft. Maar goed, kennelijk wonen er alleen maar witte mensen in Amsterdam Noord, en we moeten dus zorgen dat al deze witte mensen beter met elkaar kunnen opschieten. De rijkere witte Noorderling (aka de gentrifiers) waren heel erg bezig met regeltjes en dat over alles een debat moest komen en het ‘opknappen’ van de buurt zodat er minder ‘overlast’ zou zijn. De arme witte Noorderling was een feest van stereotypering. Arme witte mensen zijn namelijk kapot racistisch, homofoob en vechten om het minste en geringste. Opa was aan het schreeuwen dat Afrikanen lui waren,iets over dat ze een mindere cultuur hadden en dat ze raar stinkend eten bereiden. Kleinzoon was boos omdat hij door ‘zo eentje’ zijn basisplek in het voetbalteam kwijt was geraakt. Kleindochter was een wandelende ‘aso’ en er werd naar elkaar ‘tokkie’ geroepen en toen kleinzoon een vriendin kreeg (uiteraard een rijke witte hipster, want liefde overwint alles blabla) ging ze die vriendin meteen te lijf omdat ze het er niet mee eens was. Toen opa zijn rant aan het houden was zag ik alle witte oogjes op me gericht, en ik voelde me ontzettend ongemakkelijk. Ik wilde gewoon naar een voorstelling, ik wist niet dat men tegenwoordig moest betalen voor racisme. Kan je ook gewoon een Kamerdebat op tv kijken. Dat is tenminste gratis.

Het positioneren van arme witte mensen als degenen die ‘echt’ racistisch zijn en homofoob (kleinzoon en kleindochter noemden mensen die ze niet mochten ‘homo’) is een klassistische stereotypering die ook niet helemaal opgaat. Ja, uiteraard zijn er arme witte mensen die racistisch zijn, maar hoezo waren de hipsters eigenlijk niet racistisch. Die waren gewoon vooral heel veel aan het doen met regeltjes en ‘opknappen’ (op een hinderlijke manier). Er zit overigens heel veel racisme en klassisme achter dat ‘opknappen’ verscholen, maar dit werd totaal niet duidelijk gemaakt. Volgens mij zijn het de rijke witte mensen die het meeste invloed hebben op allerlei zaken bestuurtechnisch gezien. En zijn zij het die de arme gezinnen wegjagen uit buurten die plots hip zijn zodat ze er zelf kunnen gaan wonen. Daar werd geen woord over gesproken. Wel iets over samenleven, diversiteit blabla.

Het werkelijke probleem; WAT komen al die mensen nu in Noord doen en waarom vinden ze het prima dat ze allerlei mensen wegjagen uit het stadsdeel , werd niet besproken. Het ging alleen maar over hoe 2 groepen witte mensen dan beter met elkaar om konden gaan. Dat 1 van die groepen eigenlijk genoeg poen heeft om ergens anders te wonen en de andere niet, terwijl die weggestuurd wordt en dus ergens anders moet gaan wonen? Geen woord over gerept.

Aangezien de gentrificatie van Amsterdam bijna voltooid is zijn de stadsvernieuwingskandidaten van vandaag (de mensen die nu hun huurhuis uit geschopt worden om plaats te maken voor de elite) dezelfde stadsvernieuwingskandidaten als die van 5 jaar geleden. Je krijgt dat arme mensen naar een buurt moeten die nog niet hip is, die wordt dan ook hip, en dan moeten ze weer weg. Wat men het ‘centrum’ beschouwd wordt steeds groter en groter en dus moeten de arme mensen maar buiten dat ‘centrum’ gaan wonen. Ik heb geen enkel woord gehoord over deze feiten. Het enige wat ik gezien heb is een voorstelling waarbij het publiek zich rot lachte om de stereotyperingen van arme witte mensen, om racisme, om klassisme, om homofobie. En waarbij ik nadien het probleem was omdat ik het echt heel erg vond. Degene met wie ik was gaf aan dat als ze dit geweten had ze me niet meegenomen had. Wrong answer. Je zou dit soort onzin niet moeten willen steunen als je tegen onderdrukkingen bent. Het maakt me echt niets uit dat het ‘goedbedoeld’ was. En nee, de poging om hipsters belachelijk te maken is niet hetzelfde als arme mensen en ‘allochtonen’ belachelijk maken.Rijke witte mensen worden niet institutioneel onderdrukt omdat ze rijk en/of wit zijn. Arme en/of mensen van kleur daarentegen wel.

 

Gelukkig is dit geheel gesubsidieerd door ” AFK, VSBfonds, BankGiro Loterij Fonds, voordekunst en ilovenoord”. Weten we ook weer waar subsidies tegenwoordig daadwerkelijk heengaan. Naar voorstellingen met hipsterachtig educatiefracisme, -klassisme en homofobie. Want dan telt het niet, dan is het juist ‘maatschappijkritisch’.

 

 

 

 

 

Validisme is een onderdrukking

Al vaker heb ik geschreven over hoe onderdrukkingen gebruikt worden om andere onderdrukkingen te bevechten. Het is kennelijk anti-racistisch om homofobe uitingen te doen, anti-seksistisch om te strooien met allerlei validistische theorietjes, anti-homofoob om islamofoob te doen en sowieso mensen fat shamen kan ook altijd.

Een van de onderdrukkingen waarbij het dus ook misgaat is validisme (in het Engels, ableism). In het Nederlands is het soms lastig uit te leggen omdat het woord ‘gehandicapt’ niet geheel dezelfde lading heeft als het Engelse ‘disabled’. Iemand die borderline heeft (of zichzelf aanmerkt als borderliner) wordt niet echt gezien als gehandicapt, maar is wel disabled. Ik zal in dit stuk dan ook de Engelse term disabled gebruiken.Ik heb besloten in dit stuk te focussen op mensen met zogeheten ‘psychiatrische problematiek’. Dat betekent geenzins dat mensen die bijvoorbeeld gebruik maken van een rolstoel, doof zijn of blind niet onderdrukt worden door validisme.

Raymond Westerdorp stierf in 2009 alleen in een isoleercel nadat het ziekenhuis uit validistische overwegigen had besloten om hem niet te behandelen. Artsen van het ziekenhuis hadden geen ‘trek in een lastige onberekenbare man‘. Raymond is tienmaal geweigerd en uiteindelijk met gebroken ribben, een geperforeerde long en hersenletsel bij terugkomst in de GGZ-instelling waarin bij verbleef de isoleercel in gezet. Daar is hij alleen gestorven. Er is niemand vervolgd voor de dood van Raymond. Het OM “realiseert zich dat deze juridische werkelijkheid niet strookt met de gevoelens van verontwaardiging in de maatschappij en zeker niet met de gevoelens bij de nabestaanden.”

In 2008 stierf een man terwijl hij onder de ‘zorg’ was van de GGZ-instelling Arkin te Amsterdam. Het autopsierapport van de instelling gaf aan dat hij een natuurlijke dood was gestorven. Nadat de familie aandrong op een onafhankelijke autopsie bleek de man gestikt te zijn in een stuk brood. Ook deze man stierf alleen, in een isoleercel. Een aantal mensen werden ontslagen en het geheel werd als een leermoment gezien voor Arkin.

In 2015 beindigde een 28-jarige vluchteling zijn leven in Rotterdam. Hij zou uitgezet worden naar Frankrijk omdat hij daar zijn eerste asielprocedure had lopen. In de eerste zes maanden van 2014 waren er in de diverse asielzoekerscentra in Nederland dertien zelfmoorden, tachtig zelfmoordpogingen, vier zelfverbrandingen te betreuren.

Marian Zurhaar verloor twee van haar kinderen met psychische problematiek. Haar dochter klopte zelf voor hulp aan bij een GGZ-instelling maar werd als ‘niet erg genoeg om op te nemen of om onmiddelijke hulp te krijgen’ bestempeld.Haar dochter overleed toen zij uit het leven stapte. Haar zoon kreeg een verkeerde diagnose en medicatie. Hij werd wel opgenomen, werd depressiever en depressiever en maakte uiteindelijke en einde aan zijn leven. Marian heeft de behandelaren (alhoewel ik persoonlijk betwijfel hoeveel er nu echt behandeld is) voor het tuchtcollege gesleept. Op het moment van schrijven kon ik nog geen uitspraak vinden. Een interview met deze moeder met haar onmenselijke verdriet is hier te bekijken.

Martin Bertrums springt in 2014 van een flat. Hij woonde in een GGZ-instelling en er werd besloten dat Martin op zichzelf moest gaan wonen, mede omdat het aantal bedden afgebouwd werd.  Door alle bezuinigingen in de GGZ worden patienten zogenaamd ‘gestimuleerd’ om op zichzelf te gaan wonen. Mensen die in grote psychische nood zitten worden of naar huis gestuurd of op straat (als ze geen huis meer hebben nadat ze jaren in een instelling gewoond hebben).

Ik ben zelf meerdere malen opgenomen geweest in psychiatrische klinieken, en inderdaad naar huis gestuurd als de bedden vol waren of wanneer men vond dat ik het ‘zelf’ moest gaan proberen. Dit resulteerde overigens gewoonweg in weer een nieuwe opname na een aantal dagen, waarbij ik dan na een paar dagen soms weer overgeplaatst werd omdat de bedden weer vol waren etc etc. Nooit heb ik daar overigens behandeling gekregen, wel gedwongen medicatie en ik ben enkele isoleercellen ingegooid (zonder dat ik tot op de dag van vandaag begrijp waarom). Mensen die hun zogeheten indicatie verliezen worden uit de instelling geplaatst en moeten dan in een wirwar van bureaucratie zelf een huis zien te regelen . Wat niet onvermeld mag blijven is dat de indicaties om met spoed een huis te krijgen heel erg zijn afgebouwd, waardoor de meest schrijnende gevallen gewoonweg geen woning krijgen en op straat of bij vrienden en familie moeten verblijven. Waarschijnlijk voldoet dit aan het idee van de zogenaamde participatiemaatschappij maar iemand die erg ziek is of disabled is en daarom bepaalde aanpassingen nodig heeft kan niet altijd zomaar bij familie neergezet worden en dan kijken we wel hoe het gaat. De woningmarkt ligt natuurlijk al tientallen jaren op zijn gat, maar het schijnt volgens onze regering uiteraard de schuld te zijn van allerlei andere groepen en niet de regering zelf. Ik wil heel erg duidelijk maken dat het de regering is die besluit om sociale huur in de verkoop te gooien, het is de regering die geen nieuwe huizen wil bijbouwen, de regering die cooperaties dwingen om plots verhuurdersverheffingen te betalen en de regering die vindt dat mensen hun lot maar moeten zoeken in vreemde tijdelijke constructies omdat een dak boven je hoofd kennelijk geen basisrecht meer is voor allen.

Emad Fatihy Kafil Salem stapte uit het leven in 1999. Hij was als vluchteling naar Nederland gekomen en zijn zelfmoord kwam kort nadat de IND hem had verhoord en druk op hem uitoefenden ondanks de diverse medische verklaringen die dat afraadden (let wel, de IND moet uiteraard sowieso vluchtelingen niet door de mangel halen in een poging hen te kunnen uitzetten, statussen te weigeren en van alles te proberen om te zorgen dat vluchtelingen maar niet ‘legaal’ in Nederland kunnen verblijven).

In 2013 stief Aleksandr Dolmatov. Hij was ten onrechte vastgehouden, zijn aanvraag tot asiel was ten onrechte bestempeld als ‘verwijderbaar’ en de verpleegsters in het detentiecentrum te Rotterdam hebben ten onrechte geen arts ingeschakeld om Aleksandr de hulp te bieden waar hij recht op had.

Armando Panday stierf in 2014 in een begeleidend wonen project. Nadat hij in een gevecht geraakte met zijn begeleider werd hij hardhandig in een klemgreep gehouden en stierf ter plekke. De begeleider bleek niet over de juiste papieren te beschikken om dit werk te mogen doen, was alleen op de afdeling en had geen idee hoe hij iemand tot kalmte kon manen zonder hem in een klemgreep tegen de grond te werken. De Inspectie voor de Gezondheidszorg besloot dat de instelling wel zelf een eigen onderzoek kon gaan doen ondanks dat het de bedoeling is dat zij dat als zogenaamd onafhankelijk instituut zelf doen. Zijn ouders hebben een stille toch voor hem georganiseerd en proberen gerechtigheid te zoeken inzake de dood van hun zoon.

Na een aanval van 4 ‘begeleiders’ sterft Roelie in 2012 te Onnen, slechts 44 jaar jong, in wederom een isoleercel. Roelie is doodgedrukt door haar 4 ‘begeleiders’. De avond voor haar overlijden is ze onrustig. Onderweg naar de ‘time-outkamer’ raakt ze buiten zinnen, waarop vier vrouwelijke begeleiders haar door de deur duwen en, eenmaal binnen, op de grond drukken. De camera’s in de gang en in de afzonderingsruimte leggen alles vast.
Er zijn filmbeelden gemaakt; Roelie die zich wanhopig vastklemt aan de deur. De vier vrouwen, die haar armen in een onnatuurlijke hoek wringen. Ze trekken haar trui uit, ontbloten haar buik. Roelie trapt van zich af. Volgende shot: drie begeleiders liggen bovenop Roelie. Nummer vier, een vrouw in een jas met bontkraag, belt de politie. Met haar rechterlaarsje stampt ze op het rechterbeen van de gehandicapte vrouw. Het OM vervolgt deze ‘begeleiders’ niet; hun handelen wordt slechts als onprofessioneel gezien.

Michelle gaat een euthanasieaanvraag doen. Niet omdat ze dood wil, maar omdat de PAAZ-afdeling waar zij woont vindt dat zij ‘uitbehandeld’ is en er in de GGZ verder geen hulp voor haar lijkt te zijn. Het zelfbeschikkingsrecht over je eigen leven is erg belangrijk, maar hier wordt euthanasie ingezet omdat de systemen in de maatschappij die er zouden moeten zijn om mensen te ondersteunen niet aanwezig zijn. Een goed stuk hierover is van Flavia Dzodan.

Al deze mensen, en veel meer, zijn gestorven, enkel en alleen omdat onze maatschappij besloten heeft dat disabled mensen minder waard zijn, geen menswaardige behandeling verdienen, te duur zijn, te lastig en bijna een soort objecten waar geen respect en genoegdoening voor nodig is. Disabled mensen vermoorden op en buiten beeld is kennelijk slechts onprofessioneel, jammer of een leermoment. Disabled mensen en het lot dat hen in deze maatschappij helaas vaak te wachten staat zijn een stuk meer waard dan als tool gebruikt te worden in je twitter fittie met iemand die je niet aardig vindt terwijl je daarnaast grappen maakt over de DSM. Welk label een persoon krijgt via de DSM bepaalt hoe ‘gevaarlijk’ zij wel of niet zijn en hoe belangrijk hun leven wel of niet waard is. De GGZ in Nederland is wat dat betreft een afspiegeling van de maatschappij omdat homofobie, racisme, seksisme en allerlei andere onderdrukkingen naast het validisme er welig tieren. Het is een zaak van ons allen die tegen onderdrukkingen strijden om de strijd van disabled mensen te ondersteunen en niet slechts te gebruiken wanneer het je wel fijn uitkomt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Je bent mijn ally niet

 

 

 

Mijn hart huilt. Zoveel doden, zoveel levens verwoest. En mijn hart brult, van woede omdat men maar niet lijkt te beseffen dat onderdrukkingen leiden tot geweld en dood.

Na het nieuws van de moorden in Orlando op LGTBQIA mensen aldaar schijnen er veel mensen zich plots tot allies van de beweging te rekenen.

Er zijn 50 mensen dood, talloze gewonden en om redenen die mij onbekend zijn heb je bedacht dat je nu moet shinen met je allyschap.

 

Sorry maar toen QPoC zich uitspraken over de queerantagonism en de homo- en transhaat in de antiracismebeweging was je volgens mij aan het spelen met de crickets toch? Toen we het probeerden aan te kaarten weggezet werden als divisive, vermoord en/of verkracht moesten worden en er gezegd werd dat we EERST Zwart moesten zijn voordat we het maar in ons hoofd haalden om Queer te zijn, waar was je toen dan? Toen we je aanspraken op dat gedrag kregen we te horen dat het belangrijkste doel nu racisme was, en dat de rest nog weleens kwam, later. Ik wacht nog steeds. We wachten allemaal nog steeds.

 

In plaats van zogenaamd om ons te geven als leden van onze community vermoord worden, zou je ook om ons kunnen geven als we er nog zijn. En dat betekent niet dat je 1x per week braaf een ally post doet op je Twitterfeed, maar dat je er ook staat wanneer we weer aangevallen worden door het patriarchaat dat een beweging schijnt te heten.

Want ik heb gezien hoe je de andere kant op keek, hoe je alle tweets een favorite gaf behalve die waar men zich afvroeg wat de homofobe rapper precies deed op dit event en hoe je QPoC aanviel als ze geen genoegen namen met je stilte.

Veel plezier op je volgende event waar je weer braaf stilletjes zult luisteren naar de schrijnende transhaat maar je 2 dagen later een tweet in elkaar flanst over hoe transfoob een andere groep mensen volgens jou is en dat je dat heel erg vindt.

Je bent heel veel, maar niet mijn ally.

 

 

 

IDFA Bijlmerparktheater panel 1 , 27 November 2015

Dear (potential) visitors of the first #IDFABijlmerParktheater panel,
We have 45 minutes for our conversation about social justice and social media. This might not seem like a long time but, when used properly, it’s enough to break down some of the things we need to “forever and consistently be broke”.

Our talk will centre around:
1. The experiences and realities of Black and Brown people who’re based in the Netherlands.
2. Names, labels and identity politics.
3. Racism in Dutch media.
4. Selective solidarity/ our collective and individual responses to tragedies.

And yes, if you’re panicking because none of your Euro-oriented academic studies prepared you for the use of the term Helper Whitey, this one is for you.

But 45 minutes is 45 minutes is 45 minutes. To make sure that we’re not losing precious time and/or scarce patience, we won’t make time to deal with/answer any of the following questions and statements:
1. “Why aren’t you addressing reversed racism? When can we have an honest conversation about Black people being racist against White people?”
2. “If a platform like De Correspondent specifically look for non-white writers, isn’t that racist toward white writers?”
3. “If people stopped talking about race there would be no racism.”
4. “How can there ever be unity if people talk about Black Lives Matter? ALL Lives Matter!”
5. “Could it be that the writer of [insert title of racist article here] actually had the intention to [insert something about satire here]?”
6. “Doesn’t [insert racial slur here] have a different context in the Netherlands?”
7. “If, by judging by all the points you just made, I’m racist… what can I do to be less racist?”
8. “Shouldn’t we just leave all of this behind us, get over it and move on? If you work hard enough, racism won’t face you?”
9. “Are you angry? You look/sound/act angry…”

All of the questions above have already been answered in a plethora of essays, columns and/or articles about these matters. On Youtube and in other digital archives you’ll also find recordings of panel discussions and interviews that deal with them. We’re too exhausted to repeat ourselves. We have no interest in squeezing our answers to these questions into an elevator pitch so that those who’re not yet sure if our well-being deserves their time, can spend more time validating us and less time educating themselves. We believe that there has been enough time to not know, to have never heard it before, to not be able to imagine, to think it’s not that serious, etc.

 

 

k bye

The panellists of panel #1 (Mariam El Maslouhi, Ramona Sno, Abdirashid Suleiman and Simone Zeefuik)

Empathy for Refugees

There is nothing wrong with having empathy for other people. Even more so, I encourage people to soul search and find some of their empathy because empathy is a wonderful thing. But what is also noticeable is that conversations regarding for example refugees are filled with voices that want to talk about empathy and empathy alone. This line of reasoning makes a great case for not having to think about colonialism and the numerous ways in which the Global North has destroyed areas all over the world.

 

If we look at the continent of Africa there have been numerous European nation states that colonized areas (which then became nation states with borders that were negotiated often by European colonizers). If one only talks about empathy for refugees, what is left is this kind of White narrative that ‘we could all be refugees’ and ‘we all want to live in peace’. While the latter is obviously true we cannot close our eyes for the fact that these countries did not suddenly became instable out of nowhere. Also, thinking that a country such as the Netherlands could suddenly be in the exact situation as for example Sudan is just intellectual dishonesty. It also borders on something like “ I am a good person for helping refugees”.  Can one use a word as ‘helping’ when discussing refugee flows that are many times a consequence of the destruction the Global North imposed? Is it not at the least odd to use a frame which is built on this idea that Whiteness is assisting these poor Black folks who can’t help themselves? As if suddenly yesterday everybody woke up in a certain area and then BAM there was something wrong and people fled and this has nothing to do with colonialism?

 

Problems that arise when talking about subjects like this is that it does need some knowledge about countries that were colonized, the ways White Supremacy was forced upon the population (because there can be differences in ‘approach’) and which colonizer was colonizing. Also, there is a difference between being technically and legally ‘not colonized anymore’ and actually being not colonized anymore. Frankly, my knowledge in this department is not as up to speed as I would like it to be. But we could all try make an effort to read up a little bit and listen to the people living (or used to live, if they are for example refugees now living somewhere else) in those countries. Even using Wikipedia as a starting point to examine some history about a country can help to find more articles and search terms. This has really helped me to gather more information in order to become better aware.

 

Absolutely missing in the mainstream narrative of refugees are actual refugees. There seems to be a not so coincidental trend to talk about refugees without even consulting refugees or better yet, them telling their own stories. Although I will say I can understand that sometimes one wants to speak about grave injustices they witness, it is important to realize that people have voices themselves. Who is better equipped to talk about what is going on in their country and what is happening to them now in Fort Europe than refugees themselves? What is this need to be the saviour who is going to say it ‘better and clearer’ than refugees themselves? (the answer to that last question would be Whiteness)

 

A couple of weeks ago I went to Trier (a city in Germany) with Simone. There is a refugee camp there where refugees come and are then bussed to asylum centres. The refugees there told us this can take between a week and roughly 2 months. The camp consist of an old hospital complex which consists of several buildings. There are no elevators, no flooring(well, concrete floors and that is it) and bunk beds everywhere. The camp is so full that the rooms are overcrowded thus meaning there are now bunk beds in the hall ways and people also slept on the floor. To complete everything there were racist guards telling us (me and Simone) that one just becomes racist when one works there and that that is ok. In the camp there are refugees from all over the world. What was striking was the fact that Black refugees were being taunted not only by the guards but also by other refugees. Banana’s were thrown at Black refugees, they were called the most offensive terms and I saw an Eastern European white girl calling a grown Black man a monkey. After some guards were being completely racist, we unfortunately found out that the Trier police was not willing to investigate the matter because ‘I just don’t think this is racist’ and ‘ Do you know how many of them are coming to our town’.

 

Anti-Blackness does not only happen to Black refugees in their own countries, when they flee they also encounter it in refugee camps from other refugees (and by local White and NBPoC European people). There seems to be no safety for Black people wherever they go.

 

If we only talk about empathy, all of this cannot be discussed. How can one discuss anti-Blackness if there is only a conversation regarding who is ‘the best at helping refugees’ and ‘ we could all become refugees’. Point of the matter is that White people even if there would ever happen something they would have to flee from would not be confronted with anti-Blackness or narratives that revolve around “ we helped you to become a democracy, we gave you some Enlightenment etc”. If the dikes would break in the Netherlands and Dutch people had to go to France and Germany that is absolutely not the same as what is happing with Black refugees fleeing to Europa. Are we really going to be this intellectual dishonest and pretend that White Dutch mothers would be sleeping on the floor with their babies in some old German hospital? That White Dutch men would be racially charged and battered by other refugees for being White? That there is some colonial link in which the Netherlands was occupied as a colony by France for hundreds of years? Let’s not.